De in Australië geboren modefotograaf Russell James heeft met zijn werk voor Victoria's Secret mede vorm gegeven aan wat als sexy wordt beschouwd. Voor zijn vijfde internationaal gepubliceerde boek genaamd "Angels", tikte hij enkele van de topmodellen van het lingerielabel aan, waaronder Adriana Lima, Alessandra Ambrosio en Lily Aldridge voor een 304 pagina's tellend eerbetoon aan de vrouwelijke vorm. Geschoten in zwart-wit, de resultaten zijn op zijn zachtst gezegd verbluffend. In een exclusief interview met FGR vertelt de fotograaf over het fotograferen van naaktportretten, hoe het vak is veranderd, het meest trotse moment uit zijn carrière en meer.
Ik hoop dat mensen beelden zien die sensueel, provocerend en empowerment zijn voor vrouwen en die mijn liefde voor licht, vorm en vorm laten zien.
Dit is je vijfde internationaal gepubliceerde boek. Is het deze keer anders?
Dit 5e boek is echt buitengewoon voor mij omdat ik er helemaal niet zeker van was of het ooit zou kunnen bestaan totdat ik veel persoonlijke verzoeken deed aan mijn onderwerpen. Ik heb altijd een grote passie gehad voor fotografie in vele genres: landschappen, mode, inheemse cultuur, beroemdheden en natuurlijk 'het naakt'. Mijn vorige 4 boeken waren onderwerpgericht en dit boek is volledig gericht op 'het naakt'. Ik was ongelooflijk nederig en opgewonden toen de mensen die ik vroeg het ermee eens waren, omdat het een niveau van vertrouwen aangaf dat ik enorm waardeer. Ik nam aan dat het betekende dat de vrouw in het boek voelde dat de foto's iets waren dat andere vrouwen zouden kunnen bewonderen, en dat is altijd mijn doel.
Ik ben altijd al nieuwsgierig geweest om te weten, hoe bepaal je welke foto's je in het boek plaatst? Het moet moeilijk zijn om je eigen werk te verfijnen. Heb je een redacteur om te helpen?
Bewerken is misschien 50% of meer van een fotografische carrière. Het is één kwestie om een geweldig kader vast te leggen, en het is een heel ander verhaal om het ‘juiste’ kader te kiezen. Ali Franco is al meer dan 15 jaar mijn creatief directeur. Zij is de enige persoon die ik toesta om mijn montages te 'uitdagen' en zij is de enige persoon die ik vertrouw om film te beoordelen alsof zij mij was. We werken nauw samen en zij heeft mij al vaak geholpen om tot de juiste beelden te komen. Creatief partnerschap is een essentieel onderdeel van succes.
Wat is je doel op de set vanaf het begin van de shoot tot het einde van de shoot?
Bij een naaktfotoshoot is mijn eerste doel om mijn onderwerp zo comfortabel mogelijk te maken en niet kwetsbaar. Mijn algemene doel is om een beeld te creëren waar het onderwerp zelf dol op zal zijn en zich niet gevulgariseerd of uitgebuit zal voelen - ik wil dat de vrouw in het beeld trots is op het beeld en het over tien jaar tevoorschijn haalt en zegt: 'Ik ben zo blij Ik heb dit beeld'.
Als je bij Victoria's Secret werkt, heb je waarschijnlijk een van de meest benijdenswaardige banen ter wereld voor de meeste jongens. Hoe ben je begonnen met fotograferen voor VS?
Er gaat geen dag voorbij dat ik mijn grote fortuin niet waardeer om zo nauw samen te werken met een van 's werelds meest prominente merken voor vrouwen. Ik werd opgemerkt door de president, Ed Razek, nadat hij een reeks foto's had gezien die ik van Stephanie Seymour had gemaakt in een groot tijdschrift, en ook een omslag die ik diezelfde maand had gemaakt voor Sports Illustrated van Tyra Banks. Ik begon niet meteen zo vaak voor ze te fotograferen, maar we begonnen een relatie en na vele jaren groeien met het merk groeide ook het vertrouwen. Ik neem het nooit als vanzelfsprekend aan en zeg bij elke shoot tegen mezelf dat ik maar zo goed ben als mijn laatste shoot, dus het gaat om een wederzijds commitment. Oh en ja, ik had veel geluk dat ik werd opgemerkt!
Als je niet aan het werk bent, wat zijn dan je hobby's?
Ik denk dat mijn fotografie niet mijn werk is, maar meer een verslaving. Als ik niet fotografeer voor een merk, een beroemdheid of een liefdadigheidsinstelling, ben ik meestal te vinden in afgelegen Indiaanse gemeenschappen, Outback Australia, Indonesië of Haïti terwijl ik op mijn 'Nomad Two Worlds' collaboratieve kunst en bedrijf loop.
Als je geen fotograaf was, welke andere carrière zou je je dan kunnen voorstellen?
Een piloot. Ik ben niet verder gekomen dan deltavliegen, hoe ik ook van plan ben - het staat op mijn bucketlist! Ik heb een geweldige vriend die piloot is voor zijn eigen charterbedrijf (Zen Air) en we hebben elkaar de hand geschud om een paar jaar van baan te wisselen - vreemd genoeg lijkt hij mijn baan net zo graag te willen als ik de zijne! Ik denk dat vliegen spreekt tot mijn 'nomadische' instincten om in eeuwigdurende beweging te blijven.
Wat hoop je dat mensen uit je boek halen?
Ik hoop dat mensen beelden zien die sensueel, provocerend en empowerment zijn voor vrouwen en die mijn liefde voor licht, vorm en vorm laten zien. Dat is een korte zin en ik zal het nooit met iedereen bereiken, maar dat is de hoge lat die ik graag zou leggen!
Is er een modefiguur of beroemdheid die je nog niet hebt mogen fotograferen en zou willen?
Oh jee, zoveel. Ik ben geïntrigeerd door zoveel mensen. Soms vanwege hun grote schoonheid, hun prestatie, hun cultuur. Het zou een erg lange lijst worden. Op het gebied van beroemdheden op dit moment zijn Jennifer Lawrence, Beyonce en Lupita Nyong'o sommigen die ik verbluffend vind.
Wat was tot nu toe het meest trotse moment in je carrière?
Het meest trotse moment van mijn carrière was dat ik mijn ouders in 1996 kon vertellen dat ik betaald was om een foto te maken, in plaats van al mijn kosten te dekken. W Magazine brak mijn 7-jarige droogte en betaalde me het enorme bedrag van $ 150 voor een shoot. Ik stond op het punt terug te keren naar de metaalbewerking en fotografie als mijn geheime minnares te hebben, die er nooit in slaagde mijn vrouw te worden.
Je fotografeert al twintig jaar en moet zien hoe de fotografie is veranderd. Wat is het grootste verschil tussen nu en toen je begon?
Ik heb verbazingwekkende veranderingen gezien in technologie en wat het mogelijk maakt. Ik denk dat het mooie van technologie is dat het een gelijk speelveld creëert. Toen ik begon, moest ik zoveel andere banen hebben om alleen voor film en verwerking te betalen, en toen gingen al die verachtelijke chemicaliën door de afvoer en ik hoopte dat ze net zo 'niet-toxisch' waren als ons werd verteld. Nu kan een fotograaf beginnen tegen een zeer redelijke prijs en jongens zoals ik en anderen vanaf dag 1 een uitdaging geven. Dat is gezond voor iedereen, omdat het ons allemaal aanzet om beter te worden.
Wat niet is veranderd, is wat mensen als Irving Penn en Richard Avedon me hebben geleerd: belichting, opzettelijk inlijsten en het vertrouwen hebben om je creatieve instinct te volgen - dat is een formule die niet altijd tot betere frames kan leiden.
Als PS word ik elke dag wakker met de gedachte: 'Mijn foto's zuigen! Ik zal nooit meer werken!’. Met dat als mijn drijfveer spring ik uit bed. Ik weet niet zeker of dat gezond is, maar het klaart echt de klus.